Tworząc OFE, automatycznie wygenerowano tzw. „dziurę w ZUS”. Przekazywanie środków do Otwartych Funduszy Emerytalnych na emerytury przyszlych pokoleń uszczupliło przychody niezbędne, by wypłacać bieżące emerytury. Czy da się inaczej?

W literaturze do tej pory proponowano rozwiązania eleganckie matematycznie, ale niemożliwe do wprowadzenia w praktyce: Lump Sum Redistrbution Authority albo podatek pogłówny są wygodne dla badaczy, ale nieznośne dla polityków (i komentatorów). My zaproponowaliśmy, by pokolenia doświadczające skutków „dziury w ZUS” wynagrodzić za pomocą nieco wyższych niż im się „należą” – emerytur. Rozwiązanie to niesie za sobą szereg korzyści z perspektywy finansów publicznych (zamiast od razu ujawnionego długu publicznego i odsetek od niego mamy przyszłe, ale jednak skromne zobowiązania wobec obecnych 20-40 latków) i pozwala nam także skonstruować algorytm szukającego optymalnej skali tych rekompensat. A zaiste ścieżka rekompensat jest daleka od oczywistej :).

Marcin Bielecki, Krzysztof Makarski, Joanna Tyrowicz, Marcin Waniek
In the search for the optimal path to establish a funded pension system

We propose a politically feasible instrument for an optimal transition from a pay-as-you-go to a funded scheme in a defined contribution pension system. This instrument is at the same time an algorithm for seeking an optimal transition path. It consists of compensating the transition generations in the form of pension benefits indexation more generous than would have prevailed in a clean DC system. Thus, this instrument smoothens costs of transition over future generations via some implicit debt. Our instrument proves robust to a number of parametric and modeling choices.