Jak rząd może efektywnie pomagać najbardziej potrzebującym, kiedy nie ma dostępu do podatków dochodowych? Wiele krajów rozwijających się polega na systemie subsydiów do podstawowych produktów, takich jak żywność i energia. Ale jak optymalnie zaprojektować takie programy?

Odpowiedzi na to pytanie szukaliśmy podczas środowego seminarium IMD, na którym Mitchell Watt (Stanford University) oraz Zi Yang Kang (University of Toronto) przedstawili wyniki swoich badań.

Autorzy zastanawiają się jak rządzący mogą alokować dobra, kiedy nie znają dochodu obywateli ani ich zachowań na rynku prywatnym. Optymalny typ subsydium danego dobra okazuje się być nieliniowy i uzależniony od trzech czynników: popytu, kosztu alternatywnego subsydium oraz korelacji pomiędzy popytem na dobro a dochodem.

W przypadku dóbr niższego rzędu państwo preferuje udzielać subsydia w formie dotacji do dóbr lub usług, zapewniając korzyści powyżej minimalnego poziomu konsumpcji – przykładem mogą być zniżki w komunikacji miejskiej. Z kolei przy dobrach normalnych, jeżeli nie ma opcji transferów pieniężnych, państwo zaoferuje subsydium do określonego poziomu konsumpcji – na przykład w postaci obniżenia cen energii do pewnego progu zużycia.