Na początku lipca, 15 młodych ekonomistów i 22 światowej klasy specjalistów (min. Finn Kydland , Jose Victor Rios Rull i Timothy Kehoe) spotkało się w średniowiecznym zamku w zielonej Galicji. Przez 4 dni rozmawiali o makroekonomii i o tym jak powinna wyglądać dobra praca naukowa. Wśród zaproszonej piętnastki znalazła się Oliwia. Opowiedziała o znaczeniu sposobu finansowania reformy emerytalnej w ocenie jej efektywności. W odpowiedzi na rosnącą długowieczność wiele państw odchodzi od repartycyjnego systemu zdefiniowanego świadczenia na rzecz (częściowo) kapitałowego systemu zdefiniowanej składki. Taka zmiana systemu emerytalnego pociąga za sobą dwie rzeczy: redystrybucje (wewnątrz i pomiędzy kohortami) oraz konieczność dostosowań fiskalnych. Literatura koncentruje się na zmianach dobrobytu generowanych przez pierwszy z tych kanałów. Rządy (i badacze) mają jednak do dyspozycji wiele narzędzi fiskalnych i wybierają bardzo różnie. W naszym badaniu pokazujemy, że wybór sposobu finansowania w dużej mierze determinuje efektowność samej reformy. W zależności od narzędzi fiskalnych ta sama reforma systemu emerytalnego może podnosić dobrobyt lub go obniżać, uzyskać poparcie polityczne lub nie.